Ta wieloletnia bylina zachwyca tysiącem bordowych „dzwoneczków”. Nie przeszkadza jej susza, ale jest 1 haczyk
Szachownica perska to roślina, która wygląda jak egzotyczny klejnot. Jest smukła, wysoka i pełna ciemnych, bordowo-fioletowych kwiatów, przypominających miniaturowe dzwonki. Choć świetnie radzi sobie w suchych warunkach i może rosnąć wiele lat w jednym miejscu, potrzebuje odpowiedniego stanowiska.
Szachownica perska to wyjątkowa cebulowa bylina ogrodowa, która pochodzi z obszarów Bliskiego Wschodu. Dorasta do nawet 100 cm wysokości i zakwita wiosną, najczęściej w kwietniu lub maju. Jej kwiaty mają charakterystyczny, zwisający kształt i ciemną, nasyconą barwę, która wyróżnia się na tle innych wiosennych roślin. Szachownica jest wieloletnia i nie trzeba jej wykopywać po kwitnieniu. Po przekwitnięciu należy pozwolić liściom naturalnie zaschnąć.
To roślina niemal bezobsługowa. Nie potrzebuje częstego podlewania ani nawożenia - wystarczy kompost lub wieloskładnikowy nawóz zastosowany raz na początku sezonu.
Szachownica perska: bylina, która kocha suszę
Szachownica perska jest łatwą w uprawie byliną, ale ma kilka specyficznych wymagań. Nie lubi wilgotnych warunków latem i doskonale radzi sobie podczas suszy. W swojej naturalnej ojczyźnie przechodzi okres spoczynku w suchym, gorącym klimacie. Uwielbia też słońce, a więc ciepłe, mocno naświetlone stanowisko. Dlatego po przekwitnięciu i zaschnięciu liści, cebula powinna pozostać w ziemi, ale tylko wtedy, gdy podłoże nie zatrzymuje wody. W przeciwnym razie może łatwo zgnić, co niestety zdarza się często w polskich warunkach, zwłaszcza przy deszczowym lecie.
Jeśli twój ogród ma ciężką, zwięzłą lub podmokłą glebę, lepiej wykopać cebule pod koniec czerwca, gdy roślina przejdzie w stan spoczynku. Przechowuj je w suchym, przewiewnym miejscu aż do września, a potem posadź ponownie.
Wymagania glebowe szachownicy perskiej
Szachownica lubi suszę, ale nie jałową glebę. To istotny haczyk, który może wpłynąć na jej wygląd i kwitnienie. Najlepiej rośnie w glebie przepuszczalnej, lekkiej i dobrze zdrenowanej - może być to ziemia piaszczysto-gliniasta lub wzbogacona żwirem. Nie toleruje natomiast ciężkich, zwięzłych i długo utrzymujących wilgoć podłoży. W takich warunkach cebule łatwo gniją, szczególnie latem, gdy roślina przechodzi okres spoczynku.
Dobrym pomysłem jest sadzenie jej na lekkim wzniesieniu, rabacie żwirowej lub na podwyższonej grządce. Jeśli gleba w ogrodzie jest ciężka, warto przed sadzeniem dodać do niej piasku lub drobnego żwiru i zapewnić warstwę drenażu. Idealne pH gleby to lekko zasadowe lub obojętne.
Czytaj także: