Ta bylina pachnie jak słodkie ciasteczka i znosi ubogą glebę. Do jesieni będzie przyciągać wzrok fioletowymi kłosami

Nie każda bylina radzi sobie na piaszczystej, przepuszczalnej ziemi bez stałego podlewania. A jednak są wyjątki. I to wyjątkowo efektowne. Kłosowiec anyżowy jest odporny i piękny.

Od lata aż do późnej jesieni zdobi rabaty, ogródki ziołowe i naturalistyczne kompozycje gęstymi, barwnymi kwiatostanami, które nie tylko cieszą oko, ale też przyciągają owady zapylające. Dodatkowo jego pachnące liście można wykorzystać w kuchni.

Kłosowiec anyżowy – cechy charakterystyczne

Kłosowiec anyżowy to wieloletnia bylina dorastająca do ok. 80-100 cm wysokości, tworząca zwarte, wzniesione kępy. Jego największą ozdobą są kłosowate kwiatostany w odcieniach fioletu, lawendy lub purpury, które pojawiają się latem i utrzymują aż do października. Kwiaty są drobne, ale liczne i atrakcyjne wizualnie.

Liście kłosowca są ząbkowane, owalne i bardzo aromatyczne – po roztarciu wydzielają intensywny, anyżowo-miętowy zapach kojarzący się ze słodkimi ciasteczkami. To efekt obecności naturalnych olejków eterycznych, które stosuje się też w ziołolecznictwie i jako środek odstraszający komary.

Roślina ta doskonale wpisuje się w ogrody w stylu naturalistycznym, łąki kwietnej oraz w tzw. ogrody sensoryczne. Może być sadzona na rabatach bylinowych, w towarzystwie traw ozdobnych, jeżówek, rudbekii i krwawników. Dobrze sprawdza się także w donicach – pod warunkiem, że zapewnisz jej dobry drenaż.

Czego potrzebuje kłosowiec, by kwitnąć aż do jesieni

Kłosowiec anyżowy jest jedną z najlepszych bylin dla początkujących. Pochodzi z Ameryki Północnej i dobrze znosi skrajne warunki. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu – tam kwitnie najobficiej, a liście rozwijają intensywniejszy aromat. Toleruje półcień, ale kosztem bujności i liczby kwiatostanów.

Roślina preferuje gleby lekkie, przepuszczalne. Zbyt żyzne, ciężkie i wilgotne podłoże może doprowadzić do gnicia korzeni i skrócenia żywotności kłosowca. Nie potrzebuje regularnego nawożenia.

Kłosowiec wykazuje też wysoką odporność na okresową suszę. Dzięki palowemu systemowi korzeniowemu dobrze znosi przesuszenie, dlatego z powodzeniem może być sadzony w miejscach, gdzie inne rośliny wymagają regularnego podlewania.

Pielęgnacja kłosowca anyżowego

Uprawa kłosowca anyżowego nie jest trudna nawet dla początkujących ogrodników. Po posadzeniu nie wymaga częstego podlewania – jedynie w czasie długotrwałej suszy warto wspomóc roślinę dodatkową dawką wody, zwłaszcza na etapie zakorzeniania.

Nie wymaga cięcia w trakcie sezonu. Przekwitające kwiatostany można usuwać, aby pobudzić roślinę do dalszego kwitnienia, ale nie jest to konieczne. Po zakończeniu wegetacji warto pozostawić zaschnięte pędy do wiosny – zimą stanowią schronienie dla pożytecznych owadów i nadal są dekoracyjne.

Na wiosnę, gdy wegetacja wystartuje, należy ściąć zeszłoroczne łodygi tuż przy ziemi. Roślina szybko odrasta z korzenia i intensywnie się rozkrzewia. Nie wymaga zabezpieczenia na zimę, choć młode sadzonki warto osłonić w pierwszym sezonie warstwą ściółki.

Czy kłosowiec anyżowy jest jadalny?

Liście i młode pędy kłosowca anyżowego są jadalne i mają wyraźnie słodko-korzenny anyżkowy aromat. Wiele osób uważa go za przyjemny. Często można spotkać się ze stwierdzeniem, że kłosowiec ma również zapach lekko miętowy. Można z niego przygotować napar o działaniu uspokajającym, wspomagającym trawienie i łagodzącym stany zapalne w jamie ustnej.

Świeże liście można dodawać do sałatek, deserów i lemoniad – szczególnie dobrze komponują się z owocami, miodem i jogurtem. Suszone ziele bywa też wykorzystywane jako dodatek do herbat ziołowych.

Warto jednak pamiętać, że aromat liści zależy od warunków uprawy. Najwyższe stężenie olejków eterycznych jest w liściach zbieranych o poranku przed kwitnieniem, z roślin mających dostęp do dużej ilości promieni słonecznych.

Czytaj także:

• Byliny wieloletnie, które kwitną 2 razy w roku
• Ta bylina znosi suszę i rośnie nawet na piasku. Gwarantuje kwietny dywan przez 120 dni w roku
• Ta bylina w słońcu zamienia się w perłową „chmurkę”. Nawet w ubogiej glebie jej łodygi ugną się od kwiatów